O Jurgensonie mówi się, że jest Susan Sontag epoki cyfrowej. Może to prawda, może i nie, jedno jest pewne – pozwala on zrozumieć dzisiejszą fotografię tak, jak rozumie ją mało kto. Jego spojrzenie na Insta, selfiaki i ścianki do fotografii w centrach handlowych jest oryginalne i odświeżające myśli. Po przeczytaniu już nigdy nie spojrzysz tak samo na fotki z wakacji wrzucone do sieci.
Nathan Jurgenson stawia pytanie o to, jak rozumieć fotografię w epoce mediów społecznościowych i zalewających nas zewsząd nowych obrazów: niekończących się selfie, postarzanych widoków, zdjęć jedzenia i znikających w sieci fotek. I odpowiada na nie w nieoczywisty sposób: zamiast potępiać strumień fotek jako nieprawdziwą i nieartystyczną fotografię, proponuje ich pogłębione rozumienie – jako filtru, przez który widzimy otaczającą nas rzeczywistość, i jako sposobu porozumiewania się z innymi. Obiektyw aparatu fotograficznego, który nosimy w kieszeni, zmienił spojrzenie na nas samych i świat, w którym żyjemy – fotka to nieustanna komunikacja, a świat istnieje tylko o tyle, o ile jest komunikowany.
Tak jak „O fotografii” Susan Sontag, na którą świadomie jest odpowiedzią, „Fotka” jest zwięzła, mało w niej czułości i brak obrazów. Bo jeśli przeciętne zdjęcie jest coraz głupsze, fotografia tym bardziej się liczy; społeczna fotografia, jak ujmuje to Jurgenson, doprowadziła do „fuzji mediów i ciał”, która sprawia, że każdy, kto chadza do galerii sztuki, jest cyborgiem.
Jason Farago, „New York Times” („Top Art Books of 2019”)
